ONVERWACHT
Het is zaterdagnacht, 03.30 uur. Ik sta in de gang van een kleine woonkamer. Mijn jas ligt bij de voordeur op de grond, mijn verlostas met alle spullen die we gebruiken bij een bevalling, staat opengeklapt in diezelfde gang. Het past net. De wc-deur staat open. Op die wc zit een moeder met een pasgeboren baby tegen zich aangeklemd.
Ik ken haar niet, en zij mij ook niet. Ze was niet onder zorg in onze praktijk. Niet omdat ze dat niet nodig vond, maar omdat ze geen idee had dat ze zwanger was.
Een half uur geleden werd ik gebeld door het ziekenhuis. Er was een ambulance naar het betreffende adres gestuurd, want er was een vrouw met extreme buikpijn op de wc. Ze kon met geen mogelijkheid naar het ziekenhuis komen. Haar partner was volkomen in paniek.
De ambulance was gearriveerd en had vrij snel gezien dat ze aan het bevallen was. Of ik daarheen kon komen?
Ik ben blij dat het nacht is, want ik scheur met veel te hoge snelheid in de richting van het opgegeven adres. Gelukkig geen verkeershinder en hopelijk geen flitspalen.
Aan het bevallen zonder dat je het weet… Terwijl ik mijn auto de wijk door manoeuvreer, overdenk ik mijn eigen 2 bevallingen. Ik kan me er geen voorstelling bij maken dat je ongemerkt 9 maanden zwanger bent. En dat je tijdens zo’n baring geen idee hebt wat je overkomt… Maar ik weet ook dat het voorkomt. Ik heb het 2 keer eerder meegemaakt de afgelopen jaren.
Een kwartier na het telefoontje van het ziekenhuis parkeer ik mijn auto voor de deur. De ambulance staat met zwaailichten nog aan dwars over de stoep geparkeerd. En ook al is het midden in de nacht, de hele straat is uitgelopen. Ik herken 2 cliënten die mij met grote vragende ogen aankijken. Ik glimlach en zeg niks. Beroepsgeheim.
Ik ben net op tijd om het kindje op te vangen. Het is een prachtig roze meisje, en ze begint direct te huilen. De moeder kijkt me vol ongeloof aan. ‘Maar dit kan helemaal niet’ zegt ze.
‘Toch is het zo’ zeg ik. ‘Zullen we kijken of je naar de bank kunt lopen?’. De placenta wordt vlot geboren en er zijn geen complicaties. Het meisje weegt 3,5 kilo en ziet eruit als een voldragen baby.
De vader in kwestie heeft het fototoestel erbij gepakt en staat met een grote glimlach te fotograferen. ‘Hoe is dit mogelijk?’. Het antwoord op die vraag heb ik ook niet.
Als de rust in de straat is weergekeerd en de ambulance vertrokken is, bedenk ik me dat deze mensen natuurlijk niets geregeld hebben, dus ook geen kraamzorg. Daar dan maar mee beginnen, besluit ik. Moeder wil haar dochter niet meer loslaten, dat is een goed teken. Want een kind krijgen zonder enige idee dat je zwanger was, kan ook voor grote hechtingsproblemen zorgen.
De volgende ochtend ga ik weer langs. En dan durf ik haar de vraag te stellen. De vraag die iedereen op zijn lippen heeft liggen, maar niemand nog uit durfde te spreken.
Ik besluit het gewoon te doen, boos worden mag.
‘Wist je echt niet dat je zwanger was?’ ‘En had je geen idee dat je aan het bevallen was?’
Ze kijkt me lang aan. Alsof ze eerst wil weten of ze het bij me kwijt kan. Dat ik niet zal oordelen.
Ze vertelt over de afgelopen 9 maanden, waarin ze, achteraf gezien zeker, vermoeider is geweest. Waarin haar menstruaties gewoon bleven komen, zij het wel wat onregelmatiger en ook minder hevig. Waarin ze in gewicht eerst wat aan kwam, maar door sporten dat ook weer afviel. Haar ontlasting soms wat lastiger ging, en ook haar darmen zo ontzettend rommelden. Dat ze, achteraf begrijpt dat ze de signalen die haar lichaam gaf, anders heeft geinterpreteerd. Maar dat het in haar hoofd gewoon echt geen optie was. Ze heeft de mogelijkheid zelfs niet overwogen, het is gewoon nooit bij haar opgekomen.
En dat ze gisteravond zo ontzettend buikpijn kreeg, daar schrok ze ook van! Ze dacht aan een acute blindedarmontsteking. Tot ze ineens de enorme drang kreeg om te gaan persen. Toen ineens, wist ze het. En ze bleef heel kalm en rustig, besloot naar haar lichaam te luisteren. Met haar ene hand hield ze zich vast aan de wc-pot en met haar andere durfde ze heel voorzichtig tussen haar benen te voelen. Ze trok haar hand even terug, toen ze de warme natte haartjes aanraakte. Maar toen wist ze het zeker, ze moest heel rustig blijven en goed voor haar kindje zorgen. Vanaf dat moment was ze moeder.
In de eerste week na de bevalling zie ik haar groeien in haar nieuwe rol. Langzaam maar zeker gaat ze zich steeds meer binden aan dat wonderlijke mensje, dat 9 maanden ongemerkt binnen in haar groeide.
Nienke
