Call the Midwife…
Ik kijk sinds een tijdje naar de serie Call the midwife op Netflix. Om 3 redenen heerlijk… Engeland, geschiedenis en het vak waar ik zo van hou!
Tja, het is anders tegenwoordig, ik rijd niet meer op een fiets in mijn dienst, maar in een kek
babyblauw autootje, ik heb geen stijf uniform aan met bijpassende zware mantel, maar een lekker vest in mijn dienst om me warm te houden in koude nachten onderweg… De tas is nauwelijks veranderd, alleen gebruiken wij het mooie leren model als visitetas en is de verlostas een moderne, kunststof tas voorzien van alle moderne snufjes, medicatie en apparatuur. We luisteren de harttonen van de baby niet meer met een toeter, maar met een doptone, en gek genoeg wordt het toedienen van lachgas thuis nu weer als een noviteit gezien, waarvan de voor- en nadelen nauwkeurig in allerlei groepjes worden gewogen…
Maar wat me zo raakt, is hoe weinig de mensen zijn veranderd… De verloskundigen van Call the Midwife werken in Centrum-Londen, met al zijn specifieke problemen op het gebied van huisvesting, financiële ellende en relationele problemen. En juist daarin lijkt het wel of de geschiedenis zich keer op keer herhaalt….
Deze week had ik 2 dagen dienst en 2 spreekuren. In die 4 dagen kwamen de volgende mensen op mijn pad….
De mevrouw die geen eigen woonruimte heeft met een peutertje en een kindje onderweg en nu
noodgedwongen bij haar moeder inwoont. Ze durft op haar werk niet te vertellen dat ze zwanger is, want dan volgt in haar ogen onherroepelijk ontslag en ze heeft deze baan zó nodig!
Het jonge meisje van 15, die mij, net bevallen, diep ongelukkig vanonder haar wimpers aankijkt,
omdat het leven haar nu al zo zwaar valt… Haar net ontwikkelde meisjesborsten zijn opgezwollen tot 2 melkfabriekjes en het doet zo’n pijn, haar buik draagt de sporen van de zwangerschap en haar hart draagt nu al de bezorgdheid van een moeder.
De jonge vrouw, wonend op een piepklein flatje, met maar één slaapkamer, ingericht met een bed voor haar, een peuterbedje voor de oudste en een wiegje voor de aankomende baby. Ze is aan het bevallen en ik vraag naar het kraampakket. Het is er niet, een kraampakket zit niet in de
basisverzekering en aanschaf ervan is te duur. OK, plan B, een handdoek dan, is er ook niet, ze heeft er maar vier en die zitten nu in de wasmachine. Ik wil iets hebben om haar matras te beschermen, want een onderlaken is er ook niet, het wordt een hydrofiel luier van de baby. Ze maakt zich vooral zorgen over de vader van de baby, de relatie zit in zwaar weer, en ze weet niet of hij er zal zijn straks…
Het stel dat op intake komt, ze zitten niet te wachten op deze zwangerschap, maar een abortus is geen optie. Er is sprake van drugsgebruik bij beiden, er zijn zware financiële problemen en ze zijn duidelijk ‘zorgverlener moe’… Willen zo min mogelijk bemoeienis, maar hoe doe je dat als je als zorgverlener ook een plicht hebt naar dat ongeboren kindje…
De 21-jarige vrouw, gevlucht uit Syrië, kijkt gelukzalig naar de echofoto. Het wordt al haar 4e kindje op zo’n jonge leeftijd, maar ze is er zo blij mee. Dat kan ze mij in deze zwangerschap ook goed in het Nederlands vertellen, want ze zit op een taalcursus en die werpt zijn vruchten af! Ik complimenteer haar met haar vooruitgang en nu kijkt ze mij net zo gelukzalig aan!
Stuk voor stuk cases om een aflevering van Call the Midwife mee te vullen! Waarom lukt het ons als samenleving niet deze ongepoetste, gebutste laag onder dat dunne laagje glanzende vernis wat wij beschaving noemen, definitief tot geschiedenis te maken?
Het zijn levensvragen waar ik ook het antwoord niet op heb, ik draag mijn steentje bij door zo goed mogelijk te zorgen voor deze vrouwen en kinderen, hopend soms een lichtje op hun pad te kunnen zijn…
Hé, daar gaat mijn telefoon, en ik sta weer in het heden, op naar een aanstaande moeder in mijn kekke babyblauwe autootje, met mijn warme vest aan!
Jacqueline