Ongemakkelijk schuift ze op haar stoel heen en weer. Ze is 10 weken zwanger en komt voor de eerste controle op het spreekuur. Het is haar 2e zwangerschap. Ik vroeg haar net hoe ze terugkijkt op haar vorige bevalling.
Ze zucht een keer diep en zegt dan zachtjes, bijna fluisterend: ‘Ik durf niet nog een keer’. Als het hoge woord eruit is, komen de tranen. Met horten en stoten komt haar verhaal eruit. De vorige bevalling was een hel, traumatisch. Alles wat ze niet wilde, overkwam haar toch. Ze had een heerlijke zwangerschap gehad en zich goed voorbereid op de bevalling, ze wist wat haar ongeveer te wachten zou staan. Dacht ze… En toch liep het anders.
De vliezen braken als eerste, er kwamen geen weeën. Niet na 12 uur, niet na 18 uur en ook niet na 24 uur. Dat betekende dat ze niet meer thuis kon bevallen en ook niet meer onder begeleiding van haar eigen verloskundige praktijk. Dat was even slikken, maar ze was vol goede moed.
Samen met haar partner ging ze voor controle naar het ziekenhuis. Ze werd liefdevol ontvangen en alles werd haar goed uitgelegd. De controles waren goed en ze mocht ‘s nachts thuis afwachten. De volgende ochtend ( nog steeds geen weeën) vertrokken ze wederom naar het ziekenhuis, ditmaal met Maxi-Cosi, en de ziekenhuistas. Vandaag zou het gebeuren!
Het infuus werd geprikt, en de weeën opwekkers werden gestart. Haar lichaam reageerde daar heftig op, de pijn was hevig en de ontsluiting vorderde nauwelijks. De bevalling waar ze met goede energie en vertrouwen aan begon, werd een eindeloze uitputtingsslag. Ja, gelukkig kreeg ze een ruggenprik. En ja, ze werd lief begeleid door de verpleegkundigen, maar ze merkte ook, het wil niet, het vordert niet.
Laat in de avond, na talloze onderzoeken van steeds wisselende artsen, bereikte ze volledige ontsluiting en mocht ze persen. Na 2 uur persen, werd met behulp van de vacuümpomp en een knip dan toch eindelijk hun dochter geboren! Wat het mooiste moment had moeten zijn, werd vertroebeld door vermoeidheid, uitputting en verdriet. Ze voelde geen blijdschap, ze voelde geen band met haar dochter, ze voelde eigenlijk niks. En ze durfde dat niet te zeggen, want ze schaamde zich er voor. Dit was toch niet normaal? Iedere vrouw was toch gelijk blij met haar baby?
De kraamweek werd overschaduwd door haar lichamelijke herstel en haar mentale klachten. De kraamverzorgster vertelde haar over de ‘baby blues’ en dat die stemmingswisselingen na de eerste week echt beter worden. De verloskundige stelde haar gerust, de kans dat dit bij een tweede bevalling weer zou gebeuren was echt veel kleiner, deze baby had de weg gebaand.
Ze kon er niks mee. En het werd niet beter. Ze voelde zich met de dag somberder en ‘s nachts droomde ze van de naarste momenten van haar bevalling. De beelden drongen zich ook overdag spontaan aan haar op. Ze probeerde ze uit alle macht weg te drukken. Ze besloot 1 ding: dit nooit meer. Dan maar geen tweede kindje, dan maar niet meer toegeven aan de kinderwens, alles om te voorkomen dat ze dit nogmaals door moest maken. En ze dacht nog steeds dat ze de enige was.
Uiteindelijk ging het beter, de herinneringen gingen wat naar de achtergrond en haar partner steunde haar enorm. Langzamerhand kwam de kinderwens weer op de voorgrond. De paniek en angst over de bevalling, besloot ze te negeren. En dat lukte ook, totdat de zwangerschapstest echt positief was. Toen kwamen de nachtmerries terug en de herinneringen overspoelden haar.
Ik luister naar haar verhaal en vertel haar dat ze niet de enige is. 25% van de vrouwen die van haar eerste kindje bevalt, kijkt ruim 3 jaar later nog negatief terug op de bevalling. Dat zijn een heleboel vrouwen. Ook PTSS klachten ( herbelevingen, nachtmerries, vermijden om weer zwanger te worden) komen helaas heel vaak voor. De erkenning geeft haar al wat lucht. En er is ook goed nieuws: Er zijn heel veel mogelijkheden om hier nu wat mee te doen. Gelukkig zijn er steeds meer verloskundigen en andere zorgverleners die zich gespecialiseerd hebben in coaching en bevallingsverwerking.
Samen maken we een plan en door middel van coaching en EMDR worden de beelden rustig in haar hoofd. Bevallen is nog steeds spannend, maar ze durft het weer aan!
Ze drukt me op het hart: ‘Vertel hierover, laat zwangere en pas bevallen vrouwen weten dat ze niet gek zijn als ze niet gelijk een band voelen met hun kindje, of als ze de bevalling traumatisch ervaren hebben. Laat ze weten dat er hulp is, en dat je je daar niet voor hoeft te schamen.’
Dat heb ik haar beloofd.
Nienke
